Weekend z poezją
Wyjątkowa sytuacja, w której się znaleźliśmy, spowodowała między innymi zamknięcie instytucji kulturalnych. Nie oznacza to jednak, że pragnienie obcowania ze sztuką zniknęło. Powszechny nakaz pozostania w domu może sprzyjać rozwijaniu pasji artystycznych. Nasza zdolna młodzież bardzo chętnie dzieli się swoją twórczością i talentem! W trudnym czasie epidemii to właśnie poezja pokazuje nam prawdy uniwersalne. Poniżej prezentujemy twórcze przemyślenia Hetmaniaków. Artystyczna interpretacja tematu zależy tylko i wyłącznie od Was.
Świat w pandemii
Od dawna żyliśmy w kwarantannie.
Jeszcze wczoraj
stawialiśmy barykady, ukryci za maskami milczenia,
oddzieleni od siebie wirusem
codzienności.
Odizolowani, samotni
w swoich światach,
bardziej niż czegokolwiek
pragniemy teraz siebie nawzajem.
A nasze lęki
wychodzą na ulicę
w samotności.
***
Miała pójść na koncert,
Kupiła bilet, powitała wiosnę,
Chciała spacerować nad rzeką.
Założyła kapelusz.
Świat się zatrzymał.
Za szybko biegł, na oślep,
pod wiatr, coraz prędzej i prędzej.
Jeszcze będzie pięknie, pomyślała.
Rozpuści włosy, pocałuje żabę,
zatańczy boso na trawie.
Pandemia
Pandemia, pandemia,
Domowa akademia.
Uczymy się zdalnie,
I nie jest banalnie!
Nauczyciele w necie strofują,
Uczniowie ocenami się stresują.
Chociaż na spacer czasem wychodzimy,
To z nikim się nie widzimy.
Bardzo długo to trwa,
Nie pamiętam, jak wygląda twarz twa.
Za to w domu mama, tata, ja i brat,
Nadrabiamy wiele lat.
Koronawirusie idź stąd precz!
To zabawa zacznie się wręcz.
Znowu się spotkamy,
Razem gdzieś się udamy.
Będziemy spacerować po świt,
I nie jest to żaden mit.
Przytulić cię pragnę,
Bardziej niż włoską lasagnę.
Wolności smak poczuć chcę znów,
Nie tylko takiej ze snów.
Wolności prawdziwej mi potrzeba,
Usłyszeć szum morza i zobaczyć błękit nieba.
Pandemio skończ się już!
I więcej się nie dłuż.
Daj nam wrócić do normalności,
Niech nikt już się nie złości.
Widoku maseczki mam dość,
Bo to daje nieźle w kość!
Bo zachwyca dużo nas,
A widzimy tylko las.
Gdzie dawna normalność?
Bo to absurdalność!
Niech skończy się już ten zły czas,
I więcej złego nie spotka już nas.
Oliwia Kotarba, Aleksandra Justyna 1e
(Dzieło sztuki odtworzyła Ania Bąk z klasy 1f)